Τι έμαθα μετά από 24 χρόνια βάρη

Συνηθίζω να σκέφτομαι πως αν κάνει κάτι για πάνω από το μισό της ζωή σου στατιστικά το κάνεις για όλη τη ζωή σου. Στην περίπτωσή μου, σε αυτές τις δραστηριότητες ανήκουν η οδήγηση, τα videogames, η μαγειρική και τα βάρη. Η σχέση μου με τα βάρη ξεκίνησε πριν καν μπω σε γυμναστήριο όταν μικρός και παχύσαρκος είδα το γυμνό μου σώμα στον καθρέφτη και ένιωσα 2 πράγματα: αποστροφή και πως αυτό που βλέπω δεν αντικατοπτρίζει ta standard μου, δεν είμαι εγώ.

Όπως εύκολα μαντεύει κανείς, σαν παχύσαρκος δεν είχα σωματική δραστηριότητα ούτε για δείγμα. Η έλλειψη ενδιαφέροντος για ομαδικά αθλήματα οδήγησε μονόδρομα στην απλούστερη λύση κι έτσι παρακάλεσα (σχεδόν απαίτησα) από τη μητέρα μου να με γράψει στο τοπικό γυμναστήριο. Εκείνη την ημέρα ξεκίνησε μια σχέση ζωής, με τον εαυτό μου… αλλά και με κάτι άλλο, απρόσμενο. Ερωτεύτηκα από την πρώτη επανάληψη. Το σώμα μου άλλαξε ταχύτατα. Φάρδυνα, ψήλωσα, άφησα μακρύ μαλλί και ελάφρυνα κατά 17 κιλά τους πρώτους 9 μήνες της θεαματικής μου μεταμόρφωσης. Ανυπομονούσα να ξαναέρθει η ώρα που θα συναντήσω αυτή την πτυχή μου, πτυχή που πλέον δε μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου δίχως (ούτε και σήμερα).

Όμως, πάντα κάτι έκανε αισθητή την παρουσία του στην προπόνησή μου. Βλέπεις, φίλε μου αναγνώστη, η προπόνηση με βάρη εμπεριέχει μία αλήθεια οικουμενική και αναπόφευκτη: στο τέλος το βάρος θα κερδίσει. Δεν έχει σημασία αν είναι μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία αν είμαι σε καλή φόρμα ή όχι, αν παίζει την αγαπημένη μου μουσική, αν με προσέχουν πόσο ρωμαλέος δείχνω ή αν η ανάγκη για εκτόνωση με έχει μετατρέπει προσωρινά σε μανιακό, το βάρος θα κερδίσει. Πάντα. Από αυτή την απλή, ωμή αλήθεια καλλιεργείται η ταπεινότητα, η μόνιμη υπενθύμιση της αναπόφευκτης θνητότητας της φευγαλέας ύπαρξης μας στον κόσμο. Γνήσια ερωτευμένος με τα βάρη και αυτόν τον εαυτό μου, η μόνη μου έγνοια ήταν να διατηρήσω αυτή τη σχέση ακόμα κι αν αυτό με σκοτώσει. Δυνάμωσα, πείσμωσα, διάβασα, εξοπλίστηκα με γνώση, με μόρφωση, με επιμονή.

Φυσικά, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο: το βάρος θα κερδίσει. Πάντα. Αυτό ήταν και μέχρι σήμερα παραμένει ο ισχυρότερος καταλύτης διαμόρφωσης της πιο επιτυχημένης προσέγγισης που υιοθέτησα στη ζωή μου. Η σκέψη μου, ομοίως με το σώμα μου, μεταμορφώθηκε να αναζητά την αποτυχία, την συστηματική, δομημένη εφαρμογή του κάματου στην μονάδα του χρόνου, ξανά και ξανά, στο διηνεκές. Από “πόσα μπορώ να σηκώσω” σε “πόσο μπορώ να πιεστώ μέχρι να αποτύχω”, διαισθητικα ανέπτυξα την μετεξεληγμένη μορφή της κλασικής αρετής σε φιλόδοξη ταπεινότητα. Αναζητώντας να κερδίσω έστω μια επανάληψη παραπάνω, έστω μισό κιλό περισσότερο βάρος, έστω 5 λεπτά παραπάνω προπόνησης, άθελά μου σφυριλατήθηκα δια κιλών και σιδήρου.


Δεχόμενος την αποτυχία σαν αναπόφευκτο κομμάτι της επιτυχίας, οπλίστηκα με επιμονή και αντοχή μέχρις ότου να δω τους καρπούς των κόπων μου. Θα αποτύχω ξανά και ξανά, ολοένα πιο κοντά στο στόχο μου, αγγίζοντας το επιθυμητό αποτέλεσμα και υποχωρώντας για να επιστρέψω φρέσκος και ξεκούραστος στο μέλλον. Βιώματα σαν κι αυτά μετατρέπουν το “αν” σε “όταν”. Μέχρι και σήμερα η φιλόδοξη ταπεινότητα με έχει εξυπηρετήσει όσο καμία άλλη αρχή μου. Από εκεί πηγάζει η πραγματική δύναμη. Το να μάθεις να παλεύεις γι αυτό που πραγματικά θέλεις, να βλέπεις αντίκρισμα της προσπάθειάς σου, την βούλησή σου να παίρνει υλική υπόσταση.

Επιμένω, άρα υπάρχω. Αποτυγχάνω, άρα ζω.