Strength through fitness

Clarity through knowledge

Perseverance through courage

Σε όλη μου την ζωή καλλιεργώ αυτοδυναμία. Αποτελεί κεντρικό πυλώνα της ύπαρξής μου, την αναζητώ γύρω μου, σε όλα τα ύψη και πλάτη της ζωής μου. Συνειδητά και με πολλή αγάπη την προσφέρω στους ανθρώπους που με προσεγγίζουν. Τους μαθαίνω να προσέχουν τις λεπτομέρειες, να αγαπούν τον εαυτό τους και να πασχίζουν για τα ειλικρινή πάθη τους. Βλέπω μπροστά στα μάτια μου ανθρώπους να ανθίζουν, να καλλιεργούν τα δυνατά στοιχεία τους, να έρχονται σε επαφή με τον ανώτερο εαυτό τους. Να χαμογελούν. Να μοχθούν. Να ζούν! Αναπόφευκτα, συχνά μου ζητείται το πλαίσιο μέσα στο οποίο ενεργώ, σαν συνοπτικό ενθύμιο. Έργο διόλου ευκαταφρόνητο, απόσταγμα αποστάγματος.

Πιστεύω πως όλοι μας εκφραζόμαστε από 3 διαστάσεις: την σωματική, την πνευματική και την ψυχική. Πιστεύω πως για να λειτουργήσουμε με αρμονία και να υπάρξουμε ολοκληρωμένα οφείλουμε να τις εξασκούμε και τις 3. Η κάθε μία ξεχωριστά προσφέρει πράγματα μοναδικά ως προς εκείνη, άφταστα από τις άλλες 2, μόνες τους ή συνδυαστικά. Όντας σκλάβος της αποτελεσματικότητας, επιλέγω να εκφράζω τον ισχυρότερο από τους ακρογωνιαίους λίθους που μοναδικά κατοικούν στην καθεμιά.

Δύναμη διαμέσου άσκησης. Διαύγεια διαμέσου γνώσης. Επιμονή διαμέσου θάρρους.

Αυτή την παρακαταθήκη χαρίζω εγκάρδια σαν μνημονικό κανόνα στους ταξιδιώτες που ο δρόμος τους ακούμπησε τον δικό μου. Εκείνοι νιώθουν στο πετσί τους την σημασία κάθε παραπάνω έννοιας. Για όλους εσάς που δεν είχα ακόμα την τιμή να γνωριστούμε, εξηγώ παρακάτω:

Δύναμη διαμέσου άσκησης – Strength through fitness

Ο ευκολότερος τρόπος να πείσεις τον εαυτό σου για την ψυχική και πνευματική σου δύναμη είναι να του αποδείξεις πως το σώμα του είναι δυνατό. Κάθε κίνηση, ελαφριά ή βαριά, εύκολη ή δύσκολη, αποτελεί μία πρόκληση. Να κάνεις ένα μεγάλο περίπατο, να σηκώσεις μια βαριά τσάντα με ψώνια, να τρέξεις να προλάβεις το λεωφορείο, να χορέψεις όλο το βράδυ, να σπρώξεις το βαρύ έπιπλο πιο δίπλα, να ανέβεις στον 3ο με τις σκάλες, να ανεβάσεις τα χαλιά στο πατάρι, να σκύψεις να δέσεις τα κορδόνια σου, να κουβαλήσεις το παιδί σου μέχρι το κρεβάτι του, να είσαι καθισμένος 8 ώρες σε μια καρέκλα, όλα προκλήσεις. Η άνεση με την οποία απαντάς ορίζει το μέγεθος της αυτοπεποίθησής σου. Είναι φυσικό επόμενο.

Το σώμα μας είναι το μοναδικό μας μέσο να βιώσουμε τον υλικό κόσμο, αφού κι αυτό είναι μέρος του. Όταν αυτό υπερνικά την καθημερινότητα, όταν στέκεται ατσαλάκωτο υπό το βάρος της εργασίας, όταν κινείται χωρίς να πονά, όταν πιέζεται χωρίς να φοβάται, τότε αποτελεί ακράδαντη βάση να στηρίξει το οικοδόμημα “σύγχρονος άνθρωπος”.

Ο μόνος τρόπος για να δυναμώσει το σώμα είναι να το υποβάλλεις σε συνθήκες απαιτητικότερες από αυτές που μπορεί να διαχειριστεί εκείνη τη στιγμή με ασφαλή τρόπο. Να το ασκήσεις. Το σώμα θα αντεπεξέλθει, θα προσαρμοστεί στο ερέθισμα, θα το καλοδεχτεί καθώς λειτουργεί για τον λόγο που φτιάχτηκε: να ξεπερνά τις υλικές προκλήσεις. Πως ένα σώμα δυνατό και ανθεκτικό να μην είναι παρά πηγή σιγουριάς και υπερηφάνειας;

 

Διαύγεια μέσω γνώσης – Clarity through knowledge

Ο κόσμος είναι θολός και αχανής. Η μόνιμη απασχόληση του νου είναι να κάνει ερωτήσεις: ποιό δρόμο να πάρω; πόσο χρόνο έχω; ποιά είναι η καλύτερη ώρα; τι μπορώ να φάω τώρα; πως θα χάσω το παραπάνω βάρος; πόσο πρέπει να κουραστώ για να δω αποτέλεσμα; πως θα σταματήσω να πονάω; πόσο καιρό θα κάνω να φάω γλυκό; γιατί εγώ κοπιάζω και δεν έχω αποτελέσματα ενώ άλλοι που είναι χαλαροί πετάνε; τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; τι μου λείπει; που να το βρω;

Η αναζήτηση σε φέρνει στην είσοδο του λαβύρινθου, την οποία αφελώς και οικειοθελώς προσπερνάς, μόνο για να χαθείς και να κουρνιάσεις ηττοπαθώς στο πρώτο αδιέξοδο. Έπειτα από πολύ πόνο (και ακόμα περισσότερο χρόνο) ψάχνεις ξανά, για να πέσεις σε άλλο αδιέξοδο. Και η διαδικασία επαναλαμβάνεται ωσότου παραιτηθείς, αποφασίσεις να μείνεις στο αδιέξοδο που συγκέντρωσε τον περισσότερο κόσμο ή αποφασίζεις πως θα πας τόσο μακριά που δεν έχει ξαναπάει κανείς. Ποιός ξέρει, ίσως κάποια στιγμή δραπετεύσεις από αυτόν τον κυκεώνα, ίσως υπάρχει απάντηση. Ίσως υπάρχει ελπίδα.

Όταν τα πάντα είναι αβέβαια το μοναδικό φως στο τούνελ είναι η γνώση. Γνώση δοκιμασμένη, επαληθευμένη, αποτελεσματική. Γνώση που εξυπηρετεί τους στόχους σου, που διευκρινίζει τον σκοπό σου, που διαμορφώνει την διαδρομή σου βάση των επιθυμιών σου. Γνώση που απαντάει καθοριστικά στο “πώς” και στο “γιατί”, αναπαύοντας την ψυχή και θρεφοντας το σώμα, που καθαρίζει το βλέμμα να κοιτά πέρα από το σκοτάδι, μέσα στην ψυχή σου, με γνώμονα το όνειρο.

 

Επιμονή μέσω θάρρους – Perseverance through courage

Μένει η ερώτηση του “πού”. Μεγάλη καθημερινή μάχη δίνεται μεταξύ των πεποιθήσεών μας και των αποφάσεων που τελικά παίρνουμε. Ο νικητής χορεύει τον χορό του θριάμβου γύρω από τα αποτελέσματα των πράξεων αυτών. Εμείς συμμετέχουμε μονάχα όταν αυτά μας ικανοποιούν, όταν δε μετανιώνουμε την έκβαση των γεγονότων. Ακροβατούμε διαρκώς μεταξύ αυτού που νομίζουμε πως πρέπει και αυτού που ειλικρινά ονειρευόμαστε, που δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε.

Το μοναδικό κοινό μεταξύ όλων μας είναι πως όλοι έχουμε ένα ταξίδι να κάνουμε. Άλλος είναι ο ιππότης που θα σφάξει το δράκο, άλλος ο ποιητής που θα σπείρει σπόρους ευαισθησίας, άλλος ο ζητιάνος που θα γίνει βασιλιάς, άλλος ο πρίγκιπας που έγινε ψαράς. Όλα τα ταξίδια είναι δύσκολα, με τις προσωπικές τους προκλήσεις. Μα όλα τα ταξίδια ξεκινούν με τον ίδιο τρόπο: με το να βάλεις τις σκέψεις σου σε σειρά και να τις διατυπώσεις. Αυτά που λέμε ακούγονται από το σύμπαν και εντυπώνονται στον αιθέρα, μετρούν αντίστροφα μέχρι να πραγματοποιηθούν, ανυπομονούν. Αυτή είναι η δύναμη του λόγου. Απαιτείται θάρρος για να μιλήσεις.

Και που καλλιεργείται το θάρρος; Εκεί που η ψυχή είναι γαλήνια, το πνεύμα σίγουρο και το σώμα βαστάει. Εκεί που ο φόβος λιγοστεύει, που η γροθιά σφίγγει και με μια βαθιά ανάσα ορίζεις το όνειρό σου: “θέλω!”. Αμέσως, καταλαβαίνεις πως είναι μονάχα θέμα χρόνου. Πως αλλιώς; Το όχημά σου είναι ικανό να σε πάει εκεί και παραπέρα. Η πυξίδα σου έχει διαπεραστική όραση και αποφεύγει περίτεχνα τους κινδύνους. Έχεις σφυριλατηθεί, έχεις μορφωθεί, έχεις καλλιεργηθεί. Είναι ώρα να μεταμορφωθείς. Να σπάσεις τα δεσμά που σε κρατούν αιχμαλωτο πεποιθήσεων άλλων ταξιδιών, που δεν σε αφορούν διότι δεν είναι για ‘σένα. Διεκδίκησε τα δικά σου, μη κάνεις πίσω! Μπροστά! Επίμονα! Θαρραλέα!

Όλοι μας βρισκόμαστε σε κάποιο ταξίδι, με κάποιο οδηγό, προς κάποια κατεύθυνση. Ταυτόχρονα, όλοι έχουμε βαθύτερες επιθυμίες που τα μέσα μας δεν είναι ικανά να πραγματοποιήσουν στην μορφή που βρίσκονται την επικείμενη στιγμή που ξεκινάμε. Οι περισσότεροι αντιμέτωποι με αυτή την πραγματικότητα αποκαρδιώνονται και σταματούν, εκλογικεύουν εις βάρος της επιθυμίας τους και υποχωρουν, μαραζώνουν: “Μετά τα 30 το σώμα δεν…”, “πρώτα θα κάνω πολλά λεφτά και μετά θα…”, “δεν έχω χρόνο για…”, “ο τάδε που προσπάθησε να Χ δε τα κατάφερε, άρα εγώ…”, ο κατάλογος είναι μακρύς. Στην πραγματικότητα, η αδυναμια των μέσων αποτελεί κάλεσμα του ανώτερου εαυτού, όχι υπόμνημα ματαιότητας. Είναι η πρώτη αλήθεια που βιωματικά μαθαίνω σε εκείνους που μου επιτρέπουν να τους ακουμπήσω. Την διατυμπανίζω, προσπαθώ να σταθώ στο ύψος της, να φωτοβολώ έμπνευση για όλους ώστε να με ρωτήσουν. Και να απαντήσω. Και να ανθίσουμε μαζί.